کشت بافت در واقع جدا کرد بافتی از یک قسمت گیاه ( نوک شاخه ، برگ ، گاهی حتی سلول هایی از آن ) و رشد ان در محیط مناسب استریل و عاری از هر گونه آلودگی ، همراه با مواد غذایی کنترل شده است.
اساس روش کشت بافت
از آنجا که هر سلول گیاهی همه ی اطلاعات ژنتیکی لازم را برای تبدیل شدن به یک گیاه کامل دارد، همه ی این صفات پایه ی مادری به گیاه جدید انتقال می یابد. فواید کشت بافت
چون این روش نسبت به روش های مرسوم تکثیر، سریع تر انجام میشود.
- تولید انوه و کم مدت از یک بوته ی گیاه
- تولید گیاهان بدون بیماری ، بویژه بیماری های ویروسی
- تولید گیاهانی با مشخصات یکسان و کاملاً مشابه پایه مادری
- تکثیر گیاهانی که از روش های معمول و غیر جنسی تکثیر نمی شوند
( البته کشت بافت نیاز به هزینه و سرمایه گذاری و تخصص دارد. )
ترکیب محیط کشت
در کشت بافت از محیط کشت های مختلف استفاده می شود. مهم ترین محیط کشت های استفاده شده در کشت بافت MS و WPM هستند. یک محیط کشت از موارد زیر تشکیل می یابد:
- مواد معدنی عناصر مورد نیاز گیاهان
- مواد آلی؛ مانند ویتامین ها.
- کربوهیدرات ها ؛ مانند ساکارز و گلوکز
- هرمون های رشد ؛ مانند سایتوکینین ها (Cytokinins) ( برای شاخه زنی و اکسین ها (برای ریشه زنی)
- یک ماده ی ژله کننده ی محیط ؛ مانند اگار (Agar) یا فایتاژل (Phytagel)
مراحل انجام کشت بافت
الف) جدا کردن نمونه ی گیاهی 10-5 میلی متری و ضد عفونی و قرار دادن روی محیط کشت.
ب ) مرحله ی شاخه زایی با اضافه کردن سایتوکنین به محیط.
ج) مرحله ی ریشه زای با اضافه کردن اکسین به محیط کشت.
د) مرحله ی سازگاری که بعد از ریشه دار کردن انجام می گیرد و گیاهان در طول زمان چند هفته به محیط بیرون عادت داده می شوند و سپس به محلی اصلی انتقال می یابند.