خرید نهال

انجیر

نام علمی:         FICUS CARICAL

انگلیسی:  FIG                                

فرانسه:                    FIGUE              

آلمانی:             FEIGE                 

1- گیاه شناسی

انجیر از خانواده توت یا MORACEAE و از جمله درختهایی است که برگهایش در زمستان می ریزد. اما در شرایط گرم و مساعد می تواند تمام سال، برگهای خود را حفظ کرده و به صورت درختی همیشه سبز در آید. سن آن به 50 تا 75 و در شرایط خیلی مساعد حتی به 100 سال هم می رسد ولی از نظر اقتصادی تا سن 50 سالگی قابل استفاده است. ریشه هایش تا فاصله 15 متری و عمق 8 متری نیز نفوذ می کنند. برگهایش معمولاً بریدگیهایی داشته ولی بعضی از انواعشان بریدگی ندارند. هر دو طرفش دارای موست. در بغل هر برگ حداقل یک جوانه دیده می شود که بعد از مدتی تبدیل به یک گل و یا برگ می شود.

چوب انجیر، نرم و شکننده و شیره آن، سفید و شیری رنگ بوده، دارای دیاستارهایی مانند FICIN و LIPASE و غیره است که روی مواد پروتئینی کار می کنند. هر گاه شیره اش روی بدن انسان بریزد، تولید خارش می کند. این شیره در تمام اندامهای درخت جریان دارد و در صورت شکستن یا بریدن یا چیدن انجیر نارس و یا برگ، از محل بریدگی خارج می شود. هر گاه انجیر رسیده را بچینند، شیره سفید از آن خارج نمی شود. درخت انجیر، دارای شاخه های فراوان است و می تواند به صورت درخت یا درختچه درآید. بلندی درخت انجیر گاهی تا 10 متر می رسد ولی به دلایل اقتصادی سعی می شود که قدش کوتاه باشد تا چیدن میوه های ظریف و نرم آن، آسانتر انجام گیرد. قطر آن تا حدود 40 سانتیمتر می رسد. گلهای ریز و بسیاری زیادش به صورت دسته در داخل جسمی شبیه کوزه قرار گرفته اند که در بالای آن یک راه خروجی وجود دارد. بذرها داخل همین جسم کوزه مانند، پس از بارور شدن مادگی گلها تشکیل می شوند.

در ازای انجیز خوراکی 3 تا 10 سانتیمتر، قطرش 5/2 تا 5 سانتی متر بوده و انواع مختلف آن که رنگهای سبز، زرد، صورتی، قرمز تا بنفش سیر دیده می شوند، در جنگلهای شمال ایران یعنی سواحل دریای خزر به طور وحشی وجود دارد. تقریباً در تمام استانهای ایران به استثنای استانهای گرم جنوبی، کاشته می شود. میوه ها به صورت تک تک یا جفت جفت، در بغل برگها و روی شاخه های امسالی یا پارسالی تشکیل می شوند. در عده ای از انواع انجیر، میوه ها به تدریج تشکیل شده و می رسند به طوری که رویشان در آن واحد میوه های کال، نیمه رسیده و کاملاً رسیده به چشم می خورند. این نوع درختها در ایران به نام درختهای انجیر سه وقته معروفند و تقریباً در تمام مدت سه ماه تابستان میوه می دهند. تعدادی دیگر از واریته ها تنها یک بار در سال میوه می دهند.

بعضی از انواع انجیرها می توانند به صورت باکره زایی تولید میوه کنند برخی دیگر تنها پس از گرده افشانی، گوشتی شده و تبدیل به میوه می شوند. گرده افشانی به وسیله حشره ای به نام BLASTOPHAGA PSENS انجام می پذیرد. تنها در این نوع انجیرها، بذر تشکیل می شود. در صورتی که در انجیرهایی که وسیله باکره زایی به وجود می آیند اصولاً بذرها تشکیل نمی شود. انواع بذردار آن، دارای گلهای ماده و گلهای نر هستند. گرده ها به وسیله حشره نام برده در بالا، بر روی کلاله گلهای ماده حمل شده و آنها را بارور می کنند.

اصل انجیر از آسیای صغیر (ترکیه امروزی) است و از آنجا به سایر نقاط جهان مثل کشورهای اطراف مدیترانه، چین، ژاپن، آفریقای جنوبی، آمریکای جنوبی، کالیفرنیا و غیره برده و کاشته شده است.

هر صد گرم انجیر 3/1 گرم پروتئین، 11 گرم مواد قندی، 50 میلی گرم کلیسم و 1 میلی‌‌گرم آهن دارد. بعلاوه هرصد گرم آن، 49 کالری گرما داشته و در آن واحد بین المللی ویتامین A وجود دارد. از لحاظ پزشکی و دارویی ضد یبوست بودنش قابل ذکر است.