کنترل علف های هرز موز : علف های هرز بیشتر در مراحل اولیه رشد موز مسئله ساز هستند. زیرا هنوز شاخ و برگ فراوان نهال ها سطح باغ را نپوشانیده اند. در سال اول و دوم باید با وجین کردن مرتب، شخم زنی با کج بیل و بیلچه و با استفاده از سموم علف کش مناسب و موثر از رشد علف های هرز جلوگیری کرد. از سال سوم به بعد پس از اینکه تمام سطح باغ را نهال های موز پوشانید خطر علف های هرز از بین خواهد رفت. وجین دستی بسیار وقت بر و پر هزینه است. پابيل کردن متداول ترین روش مبارز مکانیکی با علف های هرز موزستان است.
با چهار بارپابیل در سال علف های هرز به طور کامل کنترل می شوند. میانه كاری با محصولاتی مثل لوبیا در مراحل اولیه رشد موز، در کنترل های هرز بسیار موثر خواهد بود. علف کش های توصیه شده در هند جهت استفاده عبارتند از: دیورون، پاراگوات، گلی فوسیت، سیمازین، کلروبرومورون و آترازین.
در مصرف علف کش های ذکر شده باید کلیه نکات فنی و ایمنی از جمله زمان مصرف (به صورت پیش رویشی یا پس رویشی)، شیوه مصرف (اختلاط با خاک یا محلول پاشی روی علف های هرز در موزستان به صورت کنترل شده) و غلظت علفکش مصرفی رعایت گردد بدیهی است که کوچکترین غفلت در رعایت مسایل فوق باعث خسارت های جبران ناپذیر خواهد شد. نتایج رضایت بخشی از کاربرد دیورون به میزان ۲، ۴ و ۶ کیلوگرم در هکتار جهت کنترل علف ها در رقم دوارف کاوندیشی گرفته اند. در آزمایشی دیگر مصرف ۶-۴ کیلو گرم علف کش دیورون به صورت پیش رویشی کلیه علف های هرز گرامینه و پهن برگ را کنترل کرده است. افزایش عملکردی معادل ۶-۵ تن از کاربرد دیورون به صورت پیش رویشی و گلیفوسیت به صورت پس رویشی (کنترل شده بین ردیف ها به گونه ای که علف کش به هیچ وجه به درخت موز اصابت نکند) مشاهده شده است (46). علف کش های دیورون و آترازین به صورت پیش رویشی و علف کش های پاراکوات و دکونات به صورت پس رویشی کنترل شده قابل استفاده هستند. بخش اعظم ریشه موز در عمق حدود 20 سانتی متری زمین می باشد. عملیات شخم و تهویه سطح باغ جهت به دست آوردن محصول خوب لازم و ضروری است .