کاشت منگوستین
در هنگام کاشت منگوستین بایستی فاصله گذاری از ۳۵ تا ۴۰ فوت (۱۲- ۱۰. ۷ متر (رعایت گردد. کاشت بایستی قبل از شروع فصل باران صورت بگیرد. اندازه مناسب هر گوده (چاله کاشت نهال)۴× ۴×۴ فوت است که بایستی ۳۰ روز قبل از کشت نهال ایجاد شود و با مواد آلی، کود مناسب غنی سازی شده و با روخاک در معرض هوا قرار بگیرد. درختان جوان تا بعد از کاشت بایستی در مکانی با مراقبت مستمر و شدید نگهداری شوند به طوریکه ریشه ها آسیب نبینند و در بازه های زمانی معینی مداوم آبیاری شوند. به مدت سه تا پنج سال بایستی نهال های جوان را توسط شاخ و برگ خرما یا وسیله هایی دیگر سایه بخشی نمود تاب در معرض تابش مستقیم نور خورشید قرار نگیرند.
کشاورزان هندی در طول یکسال هر درخت را به طور مرتب در حدود ۴۵ تا 90 کیلوگرم کود می دهند و همچنین از تفاله بلغور بادام زمینی نیز به میزان 5/4تا 8/6 کیلوگرم در پای هر درخت در طول یکسال به عنوان ماده مغذی استفاده می کنند. پرمحصول ترین درختان منگوستین در مناطق ساحلی رودخانه ها، دریاچه ها، تالابها یا کانال ها رشد می کنند و بدین ترتیب ریشه آنها در تمام اوقات با رطوبت در تماس است چرا که فصول خشک درست قبل از زمان شکوفه دهی و در طول تحریک گل دهی یک میوه خوب قرار دارد. در مکان هایی که رطوبت به میزان کافی وجود ندارد بایستی توسط حفر کانال آبرسانی، رطوبت مورد نیاز گیاه را تامین نمودو درختان بایستی در طول فصول خشک تقریبا به طور روزانه آبیاری شوند. در مالچ و سیلان طبق یک رسم معمول از مالچ (کود گیاهی) پوست نارگیل و یا برگ و ساقه آن جهت حفظ رطوبت خاکی استفاده می شود. در تایلند مشاهده شده است که درختان در سن بین ۱۲ تا ۲۰ سالگی به حداکثر محصول می رسند. در پاناما و پورتوریکو درختان رشد کرده از بذر در سن ۶ سالگی بارور می شوند.