نیازهای اکوتوژیکی منگوستین
آب و هوا منگوستین
منگوستین يک گونه بسیار گرمادوست است. به طوریکه قادر به تحمل دمای زیر ۴۰ درجه فارنهایتن (44/4درجه سانتی گراد) نیست و همچنین دمای بیشتر از ۱۰۰ درجه فارنهایت (78/37 درجه سانتی گراد) را نیز تحمل نمی کند. نهال های منگوستین نیز در دمای ۴۵ درجه فارنهایت (22/7درجه سانتی گراد) از بین می روند. منگوستین در مالی در ارتفاع کمتر از ۱۵۰۰ فوت (۴۵۰ متر) از سطح دریا
رشد نمی کند و در مدرس از ارتفاع ۱۵۰ تا ۵۰۰۰ فوتی (۱۵۰۰-۷۶ متر) رشد می کند. تمام تلاش ها برای منگوستین در شمال از عرض جغرافیایی ۲۰۰ با شکست مواجه شده است.
منگوستين معمولا سطح بالایی از رطوبت جوی را نیاز دارد و از بارش سالیانه با کمترین مقدار ۵۰ اینچ (127 سانتی متر) و البته نه در دوره های بلند خشکسالی. در دومنیکن منگوستین در مناطقی که از آنها در حدود ۸۰ اینچ (۲۰۰ سانتی متر) است نیاز به مراقبت های ویژه است و این در حالی است که در مناطق دیگر با بارش سالیانه ۱۵۵ اینچ (۲۵۵ سانتی متر) و خاکی با قابلیت نگهداری رطوبت بیشتر رشد می کنند.
خاک منگوستین
درخت منگوستین با شرایط رشد در سنگ های آهکی تطابق نیافته است و در خاکهایی با غنای مواد آلى که دارای عمق زیادی هستند بسیار بهتر رشد می کند به خصوص گیاه خاک های ماسه ای یا خاک سرخ. در هند بیشترین گونه های پر محصول در خاک های رسی دانه درشت یافت می شوند که دارای مقدار کمی سیلیت نیز باشند. خاکهای آبرفتی ماسه ای مناسب نیستند. درخت نیازمند زهکشی مناسب است و جدول آب بایستی در حدود ۶ فوت (8/1 متر) عمق داشته باشد.
به هر حال در مناطق کانالی، درختستان های منگوستین پایداری بیشتری نسبت به سایر درختان دارند و در مکان هایی که برای سایر درختان رطوبت بالاست به خوبی رشد می کنند. در مناطق مردابی بایستی بین ردیف های درختان زهکشی های مناسبی ایجاد کرد تا در بیشتر طول سال ریشه ها در تماس با آب رطوبت لازم را داشته باشند. باید توجه داشت که بر خلاف این واقعیت که منگوستین گیاهی رطوبت پسند است، راکد ماندن آب در محل کاشت نهال ها موجب از بین رفتن آنها می شود.
نکته دیگری که حائز اهمیت است حفظ درخت منگوستین در برابر بادهای شدید، نفوذ نمک در خاک و جلوگیری از شوری خاک با توسط آبیاری با آبهای نمکی است.