خرید نهال

پایه های مورد استفاده برای گیلاس و آلبالو

ا. دی. و بستر

مرکز بین المللی تحقیقات باغبانی، ایست مالینگ، وست مالینگ

Kent ME19 6 BJ, UK

اچ، اشمیت

 مؤسسه ی تحقیقات گیاهان باغبانی

  Bomkampsweg  31,2070Ahrensburg/ Holst, Germany

مقدمه

در صورتی که گیلاس و آلبالو از طریق بذر تکثیر شوند، خصوصیات مادری خود را دوباره به دست نمی آورند (گیاه حاصله مانند والدینش نمی شود) و لذا ارقام انتخاب شده ی گیلاس و آلبالو باید از طریق غیر جنسی تکثیر شوند. روش معمول تکثیر غیر جنسی در این گیاهان، استفاده از کوپیوند و چو پیوند است که بر روی یک پایه سازگار انجام می شود. ارقام پیوندی آلبالو و مخصوصاً گیلاس را معمولاً به سختی می توان از طریق فنون قلمه زنی تابستانه یا زمستانه تکثیر کرد، اما زدن کوپيوند بر روی یک پایه، ساده تر و مطمئن تر است. در ابتدا تمام پایه های گیلاس از طریق بذر به وجود می آمدند که عمده ی آنها نیز مازارد (جین یا پرونوس آو بوم) بودند. این گونه در اروپا به صورت وحشی به وفور یافت می شد و تقریباً راحت تکثیر می گرد بد. از این گونه می توان هر ساله نهال های جدیدی را از یک درخت مادری از طریق کوپیوند قاشی با چو پیوند کوچک، به دست آورد.

ساليان متمادی از پایه ها فقط به عنوان وسیله ای جهت تکثیر ارقام پیوندی استفاده می شد. اما باغبانهای با تجربه به زودی در یافتند که بعضی از پایه ها، با تاثیر بر رشد درخت و باردهی آن یا القای مقاومت در

80

ریورز متوجه شد که گیلاس های بیگاراکس و هیرت وقتی که روی این پایه های پیوند می شوند در بسیاری از خاک ها عمر بسیار کوتاهی دارند . وی در این مورد پیوند دو گانه ای را که در ان مورلو به عنوان پایه و مهالب به عنوان میان پایه به کار رود را مورد توصیه قرار داد.

توماس ریورز گزارشات بیشتری مبتنی بر این دارد که درختان پینوند شده بر روی پایه مهالب به ویژه طی سال های اول کاشت ، از رشد کاملا زیادی برخوردارند . تاخیر در زندگی این گونه ، مخصوصا اگر ریشه هایی نیز هرس شوند باعث ایجاد درختان پا کوتاهی می شود که قادر به تولید میوه فراوان هستند و می توان آنها را به راحتی توسط توری پوشانید تا در مقابل سرمای بهاره و خسارت ناشی از پرندگان در اواخر فصل محافظت شوند . وی عقیده داشت که درختان پیوند شده بر روی مهالب باید به فاصله  8/1-5/1 متر فاصله از یکدیگر کاشته شوند و برای ایجاد 7 یا 9 شاخه از مرکز درخت باید تربیت شوند.

مهالب در اواسط دهه 1800 میلدی در ایالات متحده ی آمریکا مورد توجه عموم قرار گرفت و در اوایل قرن بیستماز مازارد که معروف ترین پایه ی گیلاس و آلبالو بود پیشی گرفت . بدون شک این تغییر بیشتر از این که در مقایسه توسط خزان داران توسعه یابد ، توسط باغداران دنبال می گردید . بذر های مهالب در مقایسه با بذرهای مازارد ، راحت تر جوانه می زنند و این گونه نسبت به بیماری لکه برگی ((Coccomyces hiemalls Higg (Blumeriella jaapil) (Rchm) v. Arx  مقاوم است، در حالیکه مازاردها نسبت به آن بسیار حساسند. با این حال در بعضی از مناطق ایالات متحده ی آمریکا گونه ی مازارد رواج بیشتری دارد و با تحقیقی که در اواسط دهه ۱۹۲۰ انجام شاد نیز معلوم شد که درختان بر روی پایه های مهالب عمر کوتاهی دارند و لذا این مساله باعث شاد که نظر ها به طرف پایه های مازارد جلب شود. اما استفاده از گونه ی مهالب همواره به عنوان مهم ترین پایه در کشیث آلبالو تداوم داشته است

 در خاک های رسمی سنگین که زهکشی کمی داشتند، استفاده از پابه های همگروه آلبالو (Prunus cerasus) به عنوان پایه برای  گیلاس توسعه یافت، در کالیفرنیا رفسم استوکتون مررلو که پايه ی گزینش شده از بین آلبالوها می باشد، در هر اکر (معادل 4/0 هکتار) به 15%می رسید، اما امروزه این مقدار به ۵٪ کاهش یافته است. در اروپای مرکزی (بخش هایی از روسیه) پایه های آلبالو رواج پیدا کردند، زیرا این پایه ها در مقایسه با پایه های مازارد و مهالب، تحمل بیشتری در مقابل سرمای زمستان دارند و لذا آنها برای این مناطق مناسب ترند،