مقاومت گیلاس به آسیب دیدگی از سرمای زمستان و مساله ی نیاز سرمایی
دستیابی به مقاومت کار مشکلی است زیرا در ناحیه ی ویژه ی تولید گیلاس، این مساله هنوز از مهمترین مشکلات موجود بر سر راه تولید این محصول می باشد. این مساله ممکن است در نتیجه ی سازگاری دیر هنگام به آب و هوای متفاوت فصل پاییز باشد که باعث آسیب دیدگی این درختان در اوایل زمستان می شود. همچنین تحمل ضعیف در سرمای فصل رکود یا نیاز سرمایی کم نیز باعث شکسته شدن زود هنگام رکود و آسیب دیدگی در اوایل بهار می شود. همان طور که در اکراین و روسیه تجربه شده است، شاید بهترین راه کسب مقاومت به آسیب دیدگی سرمای سخت زمستان که در طول فصل رکود رخ می دهد، تلاقی هایی باشند که در آنها از ارقام مقاوم پرونوس فراتیکوزا (گیلاس استپی یا جراند) استفاده شده باشد. این مسأله نیاز به تلاقی های برگشتی زیاد و مدت زمان قابل توجه برای کسب موفقیت دارد. در مناطقی که از شدت سرمای زمستان کمتری برخوردار هستند، ممکن است از ارقامی نظیر ویندسور، بلکه ایگل، ویس، کریستین و هادسون استفاده شود که گزارش شده است همه ی آنها نسبت به سرمای زمستان مقاومت بیش از میانگین دارند.
ارقام آمبرانس، بارلت، فرو گمور، سم و گروس شوارز نور پل در برابر آسیب دیدگی شکوفه ها از یخ زدگی بهاره تا محدودی از خود مقاومت نشان داده اند. علاوه بر این، گزارش شده است که ارقام لامبرت، سکوندا و تراگانا ادمیس در برابر آسیب دیدگی از سرمای اواسط زمستان و یخ زدگی بهار شکوفه ها، مقاومت خوبی نشان داده اند.
در گزینش ارقامی با نیاز سرمایی زمستانه پایین که بتوانند برای مناطق گرمسیری و نواحی دیگر که زمستان های بسیار ملایمی دارند مفید باشند تلاش های زیادی به عمل آمده است. در این رابطه گزارش شده است که ارقام بلک تارتارین ، چمپا و رپلیکن در مقایسه با ارقام دیگر از قبیل بینگ و لامبرت و ناپلئون به واحد های سرمایی زمستانه ی کمتری نیاز دارند . کوشش هایی که در این مورد برای تولید نهال هایی با نیاز سرمایی بسیار پایین صورت گرفته اند و شامل تلاقی هایی بین ارقام گیلاس با پرنوس کامپانولا یا پرنوس پلیوکراسوس بوده اند تاکنون موفقیت آمیز نبوده اند.