محدودیت های محیطی و سایر عوامل محدودکننده در تولید گیلاس و آلبالو
شرایط اقلیمی مهمترین عامل محدودکننده در تولید گیلاس و آلبالو به شمار می روند. در این رابطه، نخست
گیلاس که یک درخت خزان کننده است در هر فصل رشد به یک دوره ی رکود ی استراحت نیاز دارد این مرحله در مناطق معتدله ، با کاهش میانگین دما در اواخر پاییز شروع می شود و به ترتیب باعث می شود که جابجایی مواد ساخته شده در گیاه به داخل آن تحریک شود و در نتیجه این مواد در اندام هایی از قبیل ریشه ها و قیمت های چوبی درخت ذخیره می شوند و سپس سرما باعث می شود که برگ ها خزان کنند. درخت در صورتی رشد تازه ی خود را آغاز می کند که تأمین نیاز سرمایی یا دوره رکوش رضایت بخش بوده باشد و دمای هوا نیز در اول بهار به حد کافی افزایش یابد. در مناطق جنوبی اروپا و شما آفریقا ، به ندرت دمای زمستان برای تامین نیاز سرمایی کفایت می کند و بنابراین شکوفایی جوانه ها در فصل بهار متغیر بوده و رضایت بخش نمی باشد . اگر درختان در این مناطق به وسیله تیمارهای شیمیایی یا سایر تیمارهایی که باعث رکود می شوند وادار به رکود نشوند ، رشد بسیار ضعیفی خواهند داشت.
سرمای شدید نیز باعث محدودیت مناطق تولید گیلاس و آلبالو به ویژه گیلاس می شود . حتی در ایالت واشنگتن که بکی از مناطق بزرگ تولیدکننده ی گیلاس در جهان به شمار می رود، سرمای شدید زمستان گاهی باعث وارد آمدن خسارات زیاد به درختان می شود، تبیین مقادیر دقیق کاهش دما که درخت بتواند تحمل آن را داشته باشد، کار مشکلی است، زیرا این مسأله بیشتر بستگی به رقم، شدت هرس، طول مدت یخ زدگی، سرعت یخ زدن و ذوب شدن یخ ها و مرحله رکود در زمان یخ زدگی دارد.
علاوه بر این، گیلاس و آلبالو برای تشکیل میوه و تداوم رشد در طی فصل نیاز به تأمین متناوب آب از طريق باران یا آبیاری دارند، گیلاس و آلبالو بر خلاف سایر میوه های هسته دار از قبیل بادام که به خشکی مقاومند در چنبن شرایطی باردهی ندارند. در عوض، از زمانی که میوه های گیلاس شروع به رنگ گرفتن می کنند تا موقع برداشت محصول، بارش باران آسیب بسیار زیادی به میوه ها می زند. باران به وسیله ی میوه ها جذب می شود و سپس میوه ها ترک می خورند. در این رابطه ممکن است که با یک بارش ناگهانی باران در موقع برداشت، کلی محصول آسیب ببیند. متأسفانه بسیاری از مناطق تولیدکننده ی گیلاس در جهان با عارضه ی ترک خوردگی میوه ها به وسیله ی باران در موقع برداشت مواجه هستند. لذا در موقع انتخاب منطقه ی جدید برای تولید گیلاس، این مسأله باید در اولویت اول قرار گیرد. در این رابطه، باغداران باید در انتخاب محل باغ، مکانهایی را در نظر بگیرند که اسناد و مدارک هواشناسی نشان دهنده ی تطابق بسیار کم زمان بارندگی با زمان برداشت باشد.
گیلاس معمولا در خاک لومی که حدقل نیم متر عمق داشته ظرفیت نگهداری رطوبت مناسبی داشته باشد و خاک زیرین آن نیز ظرفیت نگهداری رطوبت خوب و زهکش مناسب داشته باشد بهترین رشدو باردهی را دارد. از نظر شیمیایی نیز خاکدهایی که pH بین ۵/۵ تا ۷/۵ و قابلیت تامپونی خوبی دارند نسبت به سایر خاک ها مناسب تر می باشند، در مناطقی که تابستان های بسیار گرمی دارند، خاک های سبک شنی یا خاک های سطحی، برای کشت گیلاس کمتر مناسب می باشند و لذا در این مناطق، برای این که اندازه ی درختان برای میوه دهی به حد کافی برسد، به آبیاری زیادی نیاز است. خاک های رسی سنگین که فاقد زهکشی هستند می توانند مشکلات عدم وجود هوا و ایجاد محیطی مناسب برای گسترش عوامل بیماریزای قارچی خاکزاد، در عمقی که ریشه در آن قرار دارد را به وجود بیاورند. علاوه براین، خاکهایی که تعداد زیادی از نماتدهای مضر را در خود جای داده اند، تولید را محدود می کنند. در این مورد، انتخاب پایه ی مناسب می تواند بعضی از مشکلات خاکهای مختلف را برطرف کند.
از طرف دیگر، در بسیاری از مناطق تولیدی گیلاس در اروپا، آسیب دیدگی میوه ها به خاطر استفاده ی پرندگان وحشی از آنها، مسأله ای جدی محسوب می شود. این مسأله معمولاً در مناطقی که نزدیک مراکز تجمع انسان ها (شهرک های بزرگ و مناطق شهری) قرار دارند با در مناطق مجاور اراضی جنگلی و همچنین در کشورهایی که از پرندگان وحشی حمایت فراوان می شود (مانند بریتانیا) از شدت بیشتری برخوردار است. در این مناطق، در صورت عدم استقرار توری بر روی درختان گیلاس یا آلبالو برای در امان بودن از دست پرندگان، تولید این محصولات مقرون به صرفه نمی باشد.
باوجود این که بسیاری از نقاط جهان از نظر شرایط محیطی (اقلیمی و خاکی) برای تولید گیلاس و آلبالو مناسب هستند، اما معمولا برای تولید سودآور این میوه ها نامناسب می باشند. همچنین با وجود بهترین و مجهزترین امکانات سرمایش و سردخانه ای، این میوه ها فقط برای دو تا سه هفته برای مصرف تازه در بازار سالم می مانند، درحالی که بدون وجود این امکانات، عمر مفید میوه چند روز بیشتر نمی باشد. در اینجا این سؤال مطرح می شود که چرا با توجه به مسائل اقتصادی، روستاییان گیلاس و آلبالو (به ویژه گیلاس) را فقط برای مصارف خانگی استفاده می کرده اند و یا این که چرا آنها را فقط به بازارهای نزدیک می فروخته اند. اگر بازار برای عرضه ی محصول در نزدیک محل تولید قرار نداشته باشد، تولیدکنندگان باید از تجهیزات گران برای نگهداری میوه ها در سردخانه استفاده کنند. علاوه بر این آنها باید جاده، راه آهن و یا فرودگاه لازم را برای جابجایی سریع میوه به بازار در دسترس داشته باشند.