خرید نهال

زیر مجموعه ها یا گروههای گیلاس و آلبالو

در سال ۱۸۶۰، رابرت هاگ در یادداشت های خود، گونه های گیلاس و آلبالو را به هشت گروه که نژاد نامیده می شدند تقسیم کرد. این گروه ها شامل:

 بلک ژین که میوه هایی شیرین، قلبی شکل با گوشتی ترد تیره رنگ دارند.  

آمبر ژین: گیلاس با آلبالو هایی با رنگ زرد کم رنگ و طعمی شیرین، دارای گوشتی ترد، به رنگ زرد روشن و نیمه شفاف و همچنین پوستی نیمه شفافند.

هیر تز: گیلاس های شیرین تیره رنگند که دارای بعضی از خصوصیات بیگاراکس می باشد، اما از نظر آبدار بودن بافت میوه، بین نوع ذکر شده و بیگار اکس می باشند.

بیگارا کس : گیلاس هایی شیرین با رنگی روشن، پوستی تیره روشن و گوشتی تیره و ترد می باشند.

 دا ک: میوه های تیره با پوستی قرمز و آب میوه ای نیمه ترش دارد و ممکن است که دو رگه ای از گیلاس باشد.

رد داک : این نژاد با 5 گروه فوق از نظر آب میوه ی بی رنگی که دارد و پوست آن قرمز کمرنگ است تفاوت دارد که از این نظر ظاهراً مثل گوشتش نیمه شفاف است .

مورلو: شاخساره هایی بلند، ضعیف و آویزان دارد، میوه اش تیره رنگ و آب میوه ی آن نیز ترش و تیره رنگ است.

کنتیش: آلبالوهایی ترش و به رنگ قرمز کمرنگند که ارقام کنتیش و مونست مورنسی از ارقام آن هستند  جدول طبقه بندی هاگ را نشان می دهد.

در حال حاضر بسیاری از مؤلفین طرح ساده تری را پذیرفته اند که در آن، آلبالوها را به دو گروه آمارل ها و مورلو ها تقسیم بندی می کنند. آمارل ها ارقامی هستند که میوه هایی به رنگ قرمز با انتهایی پخش و آبمیوه ای بی رنگ دارند (مانند رقم مونت مورنسی). این گروه، همان گروه کنتیش یا کریزیر کومون است. در مقابل، مورلوها یا گریوت ها، میوه هایی تیره و کروی داشته و آبمیوه شان نیز تیره است (مانند رقم شاتن مورلو). لينه از اين دو گروه با عنوان پرونوس کراسوس کاپرونيکا (آمارل ها) و پرونوس آسترا (مورلوها) یاد کرده است. احتمال دارد که اسم آمارل ها از کلمه ی مشابه آن در لاتین که به معنی تلخ است گرفته شده  باشد، درحالی که گفته می شود، مورلو از یک کلمه ی ایتالیایی به معنی سیاه و گریوت از یک کلمه ی

فرانسوی به معنی تیره گرفته شده اند.

جدول:  زیرمجموعه های گیلاس و آلبالو برطبق مدل هاگ

7واضخ نیست

آلبالو استفاده کنند. این مسأله در فصل های بعد به طور مفصل بحث می شود. در آخر این فصل نیز فهرست گونه هایی از پرونوس که معمولاً تحت عنوان گیلاس یا آلبالو طبقه بندی می شوند به صورت پیوست

آورده شده است.

گیلاس مهالب یا پرفورم (پرونوس مهالب لینه)

مهالب، بومی نواحی جنوبی اروپا و مناطق دور دست شمال اروپا از قبیل، بخشهای مرکزی فرانسه، جنوب آلمان، مجارستان و نواحی قفقاز می باشد. این گونه دارای ریشه های سطحی است و به نظر می رسد که بیشتر خاکهای شنی و سبک را ترجیح دهد. این گونه به صورت درختی با قامت متوسط و پوستی سفید رنگ است که برگشت و چوب آن بوی غلیظی تولید می کنند. چوب این درختان وقتی که خشک می شود، سفت و محکم می گردد و دارای رگه های قهوه ای می شود و جلای خوبی دارد. در فرانسه از چوب این درخت برای ساختن قفسه و در اتریش برای ساختن دسته ی قوسدار پیپ استفاده می شود. این درخت میوه هایی سیاه یا زرد رنگ تولید می کند که در ماه جولای می رسند. در نقاط مختلف جهان از این گونه به عنوان پایه ای معروف برای گیلاس و آلبالو استفاده می شود. در مجارستان چند زیر گونه ی این گونه که تفاوت فاحشی با هم دارند از هم تشخیص داده شده اند این زیر گونه ها عبارتند از: سیمون کای، کاپیانا و مهالب.

گیلاس سیبری، جراند یا استپی:

 پرونوس فراتيکوزای پال (کراسوس /پرونوس کانکراسوس لويس)

گیلاس استپی درختی کوچک است (۱ تا ۳ متر ارتفاع) که به صورت درختچه ای و پاجوش دار می باشد و از آسیای غربی و مرکزی منشأ گرفته است این درخت در قسمتهای شمالی اروپا مشاهده شده است. این گونه در ماه مه، گل آذین چتری خود را با گل هایی سفید به قطر دو سایر به وجود میآورد و در ماه آگوست، میوه هایی گرد به اندازه ی نخود که در حالت رسیده، فوق العاده ترش هستند را تولید می کند. این گونه رابطه ی نزدیکی با گیلاس و آلبالو دارد، کولنزیکرا، گیلاس استپی را به سه اکوتیپ ولگای میانی، اورال و سیبری غربی تقسیم کرد.

بعضی از مؤلفین معتقدند که گونه ی دو رگه ای پرونوس رفلکسا (یا کراسوس اینترمدیا نیز نامیده می شود)، دو رگه ای از پرونوس فراتیکوزا با پرونوس کراسوس است. این گونه دارای برگهایی است که لبه هایشان دندانه های عمیقی دارد، دمگلشان کوتاه است و درختان حاصلة از این گونه قوی تر از درختان پرونوس فراتیکوزا می باشند.

بر اساس بررسی هایی که روی جوامع طبيعي اين صورت گرفته است، عقیده بر این است که گونه ی خالص این گونه به همراه دورگه های مشابه یا متفاوتش کشت می شود  عقیده بر این است که این دورگه ها، گونه هایی هستند که از تلاقی گیلاس استپی با گیلاس های معمولی ببه وجود آمده اند.

(مانند گونه ی دورگه ی کراسوس موهاسیانا (کارپ) جانس). بعضی از دورگه ی طبیعی دیگری که فراتبکوزا به عنوان یکی  والدین آنها می باشد عبارتند از:

پرونوس استاسی (پرونوس فراتیکوزای پال × پر ونوس کراس لينه × پرونوس آویوم لینه) و پرونوس جاوور کا (کارپ) جانس (کراسوس فراتیکوزا × کراوس مهالب).

گیلاس راکی مونتین: پرونوس بیزی بیلی (پرونوس پومیلا، واریته ی بیزی و اگ)

این گیاه، درختچه ای پاکوتاه، بومی دشت های خشک شرق کوه های راکی در ایالات متحده ی آمریکا است. این گونه دارای شاخه هایی بی کرک و صاف با برگهای خاکستری یا سبز و تخم مرغی شکل به طول ۶-5/2 سانتیمتر است. گل ها در این رقم سفید و کوچک هستند و به صورت دستجات دو تا چهار تایی در محور شاخه های سال قبل به وجود می آیند. میوه های این گونه منبع غذایی اقتصادی برای سرخپوستان و مهاجران ایالات متحده ی آمریکا بوده اند. این میوه ها بیضی شکلند، حدود دو سانتی متر طول دارند و معمولاً سیاه رنگند و رویشان را گرد سفیدی می پوشاند. گاهی این گونه در مناطق شمالی اروپا نیز میوه می دهد. به رغم نام بومی این گونه، گیلاس راکی مونتین معمولا قابلیت چو پیوند (پیوند شاخه) با گیلاس و آلبالو را نداشته و لذا عموماً در زیر جنس میکرو کراسوس که از جنس پرونوس است و رابطه ی نزدیکی با آلو دارد، قرار می گیرد.

گونه ی دورگهی حاصل از تلاقی پرونوس بیسی با پرونوس واتسونی که پرونوس او تابنـيس کوهن نام دارد، میوه هایی آبی یا سیاه تولید می کند که روی سطحشان گرد سفیدی دیده می شود. دو رگه ی دیگری که از این گونه یا گونه ی مشابه آن به وجود آمده است به عنوان یکی از والدین گونه ی دورگه ی زینتی پرونوس سیستنا (هانسن) کوهن می باشد. اما ظاهرا والد دیگر این دورگه ی زینتی، پرونوس کراسیفرا پیزاردی است. برگهای این دورگه در نونهالی قرمز رنگ است و در زمان بلوغ صورتی رنگ می شوند. این دورگه گاهی اوقات میوه هایی تولید می کند که کوچک و شبیه گیلاسند و به رنگ ارغوانی تیره می باشند. این گونه ابتدا از آسیای مرکزی منشا گرفته است، اما در تبت و چین نیز دیده شده است. این گونه در چین و ژاپن به خاطر میوه ای که دارد کشت می شود. یکی از مزایای این گونه، مقاومت بسیار زیاد به شرایط سخت محیطی است. هدریک و همکارانش با توجه به طعم خوب میوه و مزیت این گونه، آن را برای کشت و اصلاح به کار گرفتند. این گونه یکی از کم مصرف ترین گیلاس های خوراکی است که منشأ آن آسیا می باشد. پرونوس تومنتوزا را معمولا داخل زیر جنس میکرو کراسوس قرار می دهند.

گیلاس فالس یا پرونوس پزودوکراسوس لیندل

این گونه در سال ۱۹۱۸ از چین وارد اروپا شد. گلهای آن سفید هستند و در ماه های مارس یا آوریل

تشکیل می شوند. میوه های آن نیز قرمز کمرنگند و در ماه ژو می رسند. این گونه همچنین دارای ریشه های آغازین قابل مشاهده است که معمولا در محل گره های ساقه های جوان تشکیل می شوند و از طریق به راحتی تکثیر می شود. قبلاً گونه هایی از این گیاه که به طور گسترده در یانگ توی چین کشت می شدند،  در بریتانیا و در زمان ملکه ی ویکتوریا، در گلخانه و زیر گلخانه زودرس می شدند.

گيلاس دارف يا پا کوتاه: پرونوس پوميلا

اين گونه به صورت درختچه ای است که ساقه ی خزنده ی آن در تماس با خاک ریشه نمی دهد و در سال

۱۷۵۶ وارد بریتانیا شد. گلهای سفید آن در ماه مه و میوه ی آن در ماه ژولای به وجود می آیند این گونه نواحی پایین دست ایالات پنسیلوانیا و ویرجینیا منشأ گرفته است. در صورتی که این گونه روی یک پایه ی

مناسب، پیوند بلندی (پایه پا بلند باشد و پیوند در نقاط بالایی آن انجام شود) بخورد، درخت زینتی مناسبی

را به وجود می آورد. پرونوس پومیلا نیز مانند پرونوس بیزی، بیش از این که به گیلاس شباهت داشته باشد

به آلو شباهت دارد.

پرونوس هوموليس بانگ

 این گونه به صورت یک درختچه ی گیلاس پا کوتاه است که رابطه ی نزدیکی با پروتوس گلاند الوزا دارد

که در نواحی شمالی چین، برای میوه اش کشت و کار می شود. شاخساره های پایینی این گونه، آن را از پرونوس گلاندالوزا و چند گونه ی دیگری که رابطه ی نزدیکی با آن دارند جدا می کند. گل های صورتی این گیاه، میوه های قرمز روشنی را به وجود می آورند که قطرشان 25/1 سانتیمتر است و به رغم ترش بودن میوه ها، در حال حاضر این گونه در اروپا به منظور خوراکی کشت می شود. این گونه نیز ماتد پرونوس، بیزی، به جای این که ارتباط با گیلاس داشته باشد، رابطه ی نزدیکتری با آلو دارد