کیفیت درونی میوه در مرکبات
میوه مرکبات معمولا از 90-85 درصد آب تشکیل شده است. حدود 80-75 درصد مواد جامد محلول را کربوهیدرات ها تشکیل می دهند. تنظیم میزان و نحوه تجمع کربوهیدرات در میوه ، تاثیر زیادی رو کیفیت میوه دارد. از طرفی رشد میوه نیز متاثر از عواملی چون وضعیت آبی، میزان کربوهیدرات و در جه حرارت است. شدت عارضه ترکیدگی میوه یا متورم بودن میوه تا حد زیادی بستگی به میزان آب و تغییرات آن درگیاه دارد. میوه به عنوان یک مخزن آب تلقی می شود. برگ ها روی شاخه های فاقد میوه ظرف چند ساعت در شرایط تنش آبی پژمرده می شوند، در حالیکه وجود میوه مانع پژمردگی می شود.
نسبت مواد جامد محلول در ارتفاعات پایین مناطق گرمسیری ، به سرعت افزایش می یابد. در صورتی که در مناطق سرد و ساحلی خیلی کند افزایش می یابد. حداکثر تجمع مواد محلول در مرکبات مناطق مرطوب نیمه گرمسیری همراه با زمستان های گرم مثل برزیل وجود دارد . مقدار اسید در نقاط کم ارتفاع گرمسیری بستگی به سرعت 5/0 تا 2 درصد کاهش می یابد. به همین دلیل آب میوه در این مناطق ، به علت فقدان اسیدیته بی مزه است. هرچند گریپ فروت در این نواحی بهترین کیفیت را پیدا می کند . میزان کل اسیدیته میوه های مرکبات مناطق خشک ، نیمه خشک و نواحی خنک در بیشترین سطح بوده و نسبت به مناطق دیگر مرکبات خیز، خیلی کند کاهش می یابد. این کاهش اسیدیته به میزان دما و تبخیر بستگی دارد. ضمنا بعلت بارندگی های طولانی ، آّبیاری زیاد و یا انتخاب پایه خاص به میزان ناچیزی بر اسیدیته میوه ها افزوده می شود. نسبت TSS/TA به عنوان شاخص قابلیت خوراکی و حد رسیدن استاندارد در بیشتر مناطق مرکبات خیز تلقی می شود. مثلا در مناطق پست گرمسیری ، طی 7-6 ماه نسبت TSS/TA در پرتقال والنسیا به طور متوسط 9:1 است. در حالی که برای رسیدن به این نسبت در مناطق مرتفع گرمسیری ، 12-8 ماه زمان نیاز است. شدت نور عامل محدود کننده رشد مرکبات نیست ولی کاهش حرارت، نور و کشت مرکبات در مناطق خنک، کیفیت محصول را کاهش می دهد.
قند یکی از ترکیبات مهم تعیین کننده کیفیت میوه است. محتوی قندی میوه تحت شرایط محیطی ، نور و رطوبت خاک قابل تغییر است. درتحقیقی با کشت درون شیشه ای آبدانک های میوه ساتسوما، روند تجمع قند در آبدانک ها مورد مطالعه قرا گرفت. ریز نمونه ها به سرعت رشد نموده و وزن آنها به 5/2 تا 4 برابر و تجمع قند به میزان 90-50 میلی گرم در هر گرم آبمیوه در کمی بیش از یکماه رسید. در این مطالعه تجمع قند فقط در میوه هایی که 51 روز بعد از مرحله تمام گل برداشت و در محیط حاوی 10 در صد ساکارز کشت شده بودند رخ داد.
در میوه های مرکبات آنزیم تعیین کننده ترکیب ساکارز در آبمیوه به طور کامل شماخته شده نیست. ساکارز به عنوان قند انتقال یافته از برگ ها در آوند های دور (Dorsal) و یا نزدیک (Septal) از میوه شکسته شده و سپس واردکیسه های آبمیوه (آبدان) می شود. همزمان با تجمع ساکارز در واکوئل ها ، ساخت مجدد آن در آبدان ها نیز رخ می دهد. هر چند آنزیم هایی که این مرحله را بلافاصله بعد از تجمع ساکارز تنظیم می کنند هنوز ناشناخته هستند، از طرف دیگر ترکیبات ساکارز در میوه بوسیله درجه باردهی درخت قابل تغییر است. بطوریکه وقتی باردهی با نسبت برگ به میوه (13 به 50) افزایش می یابد. میزان ساکارز نیز افزایش می یابد.
در آزمایشی عمل حلقه برداری در زمان 4-2 هفته بعد از ریزش جودرو میزان TSS و نسبت TSS/TA را افزایش داد در حالیکه حلقه برداری تابستانه تاثیری در کیفیت داخلی میوه ها نداشت. همزمان اعمال تیمار کم آبیاری ، TSS را به میزان 17-2 درصد و TA را 8-4 درصد افزایش و نسبت این دو را کاهش (7 درسد) داد. اصولا اثرات کم آبیاری روی کیفیت میوه بستگی به تراکم و طول مدت تنش رطوبتی دارد. کاهش بیاری بشتر در مراحل انتهایی دوره رشد میوه و شروع رسیدگی میوه ها از طریق افزایش در محتویات قندی و اسیدی میوه تاثیر گذار است.